Ένα ακόμα ολόγιομο φεγγάρι…

Ένα ακόμα ολόγιομο φεγγάρι,
ζήτησε αγκαλιά του να με πάρει,
μα είχα στην καρδιά μου τόσο πόνο,
που άφησα το φεγγαράκι μόνο.
Πάντα πιστεύω πως μπορεί να συναντήσω,
κάποιον που θα ‘ναι ικανός να αγαπήσω,
μα με προδίδει πριν αλέκτωρ κράξει τρεις
κι έτσι πλανιέμαι μοναχή και δυστυχής.
Έχω πλήρωση μ’ αίμα δάκρυ μα και χρήμα,
την αναζήτηση αυτή και πάντα θύμα,
θύμα του έρωτα στο τέλος καταλήγω
φτάνει ως εδώ, αρκετά,  λέω πριν φύγω.
Αλλά γεμίζει πάλι, η ανάγκη μου, φεγγάρι
κι ανθίζει ο έρωτας, αμυγδαλιάς κλωνάρι,
το άρωμα του με μαγεύει  με μεθάει
κι άλλο ταξίδι ερωτευμένο ξεκινάει.
Κι έτσι ως τον τάφο θα ζητώ να συναντήσω,
αυτόν τον ένα που αξίζει ν’ αγαπήσω